Poczet dziekanów

Poczet Dziekanów WPiA

• dr hab. prof. US Zbigniew Kuniewicz

  Doktor hab. prof. US Zbigniew Kuniewicz urodził się 25 października 1961 roku w Cedyni. Jest absolwentem Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego Transportu Politechniki Szczecińskiej (w 1984 r. uzyskał dyplom magistra ekonomii) oraz Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (studia prawnicze ukończył w 1987 r. ). W 1991 r. złożył egzamin radcowski. Od 1 października 1987 roku pracował jako asystent stażysta w Zakładzie Prawa Finansowego i Gospodarczego Instytutu Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego. Po przekształceniu Instytutu w Wydział Prawa i Administracji oraz zmianie wewnętrznej struktury jednostek organizacyjnych rozpoczął pracę w Katedrze Prawa Cywilnego i Gospodarczego, najpierw, do 30 września 1990 roku, jako asystent, następnie, od 1 października 1991 roku, na stanowisku adiunkta. W 1991 roku obronił przed Radą Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu przygotowaną pod kierownictwem prof. zw. dra hab. Bronisława Ziemianina rozprawę doktorską na temat Odpowiedzialność odszkodowawcza organu nadzorczego wobec przedsiębiorstwa. Stopień doktora habilitowanego nauk prawnych uzyskał na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu 20 grudnia 2005 roku na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. Reprezentacyjna funkcja zarządu spółki kapitałowej.

  W kadencji 1996–1999 był prodziekanem do spraw studiów stacjonarnych, zaś w kadencjach 2002–2005 i 2005–2008 – prodziekanem do spraw zaocznych studiów administracyjnych. Od 2009 roku pełni funkcję kierownika Katedry Prawa Cywilnego i Handlowego. W dniu 10 grudnia 2010 roku na mocy wyboru dokonanego przez Wydziałowe Kolegium Elektorów objął funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego, zaś w maju 2012 roku został ponownie wybrany na kadencję 2012–2016.

  Doktor hab. prof. US Zbigniew Kuniewicz jest autorem blisko 100 publikacji naukowych z zakresu prawa cywilnego i handlowego, w tym m.in. 1 monografii, 15 rozdziałów w pracach zbiorowych oraz 77 artykułów, komentarzy i glos do orzeczeń Sądu Najwyższego. W swoich publikacjach podejmuje problematykę dotyczącą m.in. funkcjonowania przedsiębiorstw, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii reprezentacji, a także problematykę czynności prawnych oraz członkostwa w organach osób prawnych. Jego poglądy wielokrotnie były cytowane w pracach naukowych innych autorów i judykaturze.

  Dotychczas wypromował 1 doktora nauk prawnych, uczestniczył jako recenzent w 2 przewodach doktorskich oraz 2 przewodach habilitacyjnych.

  Uczestniczył w kilkudziesięciu krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych. Przez wiele lat był opiekunem Studenckiej Poradni Prawnej.

  Wielokrotnie był nagradzany nagrodami Rektora Uniwersytetu Szczecińskiego za osiągnięcia naukowe i organizacyjne.

• dr hab. prof. US Henryk Dolecki

  

  Dr hab. Henryk Dolecki

  Dr hab. Henryk Dolecki ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. Po studiach odbywał etatową aplikację sądową zakończoną egzaminem sędziowskim. W tym czasie powstały pierwsze publikacje naukowe do czasopism prawniczych. Następnie pracował na stanowisku starszego asystenta w Zakładzie Postępowania Cywilnego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Stopień doktora nauk prawnych uzyskał w 1980 r. na podstawie rozprawy pt. Ingerencja sądu opiekuńczego w wykonanie władzy rodzicielskiej. Po uzyskaniu stopnia naukowego doktora został mianowany na stanowisko adiunkta.

  1 października 1987 r. został zatrudniony na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego w Katedrze Postępowania Cywilnego na stanowisku adiunkta, zaś od lipca 1999 r. na stanowisku profesora US. W latach 1990-1991 pracował w biurze Pełnomocnika ds. Reformy Samorządu Terytorialnego w Szczecinie.

  16 czerwca 1998 r. na podstawie uchwały Rady Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie monografii pt. Ciężar dowodowy w polskim procesie cywilnym. Jest to pierwsza w polskiej literaturze prawniczej praca poświęcona różnym aspektom postępowania dowodowego przed sądem w sprawach cywilnych.

  W grudniu 1998 r. został powołany na stanowisko kierownika Katedry Postępowania Cywilnego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego, którą kierował do 31 stycznia 2011 r.

  Autor licznych publikacji, w tym podręcznika Postępowanie cywilne. Zarys wykładu.

  W latach 1999-2002 prodziekan WPiA US. Sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekający w WSA w Szczecinie. Od 1 września 2008 r. do 30 listopada 2010 r. pełnił funkcję Dziekana Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego.

• dr hab. prof. US Stanisław Czepita (1954-2018)

  

  Dr hab. prof. US Stanisław Czepita    

  Dr hab. prof. US Stanisław Czepita urodził się 18 września 1954 r. w Poznaniu. W  Szczecinie ukończył szkołę podstawową, a następnie VI Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego. W 1972 r. rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1976 r. otrzymał dyplom ukończenia studiów z wyróżnieniem. W roku akademickim 1977/1978 pracował jako asystent w Studium Administracyjnym na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Szczecinie.

  Od 1 czerwca 1978 r. do 30 września 1991 r. pracował jako nauczyciel akademicki na Wydziale Prawa i Administracji UAM w Zakładzie Prawniczych Zastosowań Logiki, a po zmianach struktury organizacyjnej Wydziału w Katedrze Teorii Państwa i Prawa – kolejno na stanowiskach: asystenta, starszego asystenta, a od 1 maja 1985 r. adiunkta.

  W 1985 r. obronił na Wydziale Prawa i Administracji UAM przygotowaną pod kierownictwem prof. zw. dra hab. Zygmunta Ziembińskiego rozprawę doktorską nt. „Koncepcje Czesława Znamierowskiego na tle współczesnej mu filozofii i teorii prawa”, która w 1986 r. została wyróżniona w konkursie „Państwa i Prawa” na najlepszą pracę doktorską i habilitacyjną. W 1989 r. za monografię pt. „Koncepcje teoretycznoprawne Czesława Znamierowskiego” otrzymał nagrodę indywidualną III stopnia Ministra Edukacji Narodowej.

  W 1989 r. w ramach Oxford Colleges Hospitality Scheme przebywał przez kilka miesięcy na stypendium naukowym w Wielkiej Brytanii: w Oksfordzie (Pembroke College) i Londynie (Westfield College). W 1990 r. odbył w Leiden (Holandia) kurs prawa amerykańskiego organizowany przez Columbia University.

  Od 1 października 1991 r. mieszka w Szczecinie, pracując na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego: najpierw na stanowisku adiunkta, a od 1 maja 1997 r. na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Uchwałą z dnia 23 kwietnia 1996 r. Rady Wydziału Prawa i Administracji UAM otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie rozprawy „Reguły konstytutywne a zagadnienia prawoznawstwa”. W 1998 r. za tę rozprawę otrzymał Nagrodę im. Leona Petrażyckego przyznawaną przez Wydział I Nauk Społecznych Polskiej Akademii Nauk.

  Dorobek naukowy dra hab. prof. US S. Czepity obejmuje ponad 60 pozycji, w tym monografie i opracowania prac zbiorowych oraz wiele artykułów opublikowanych także w czasopismach angielskich, niemieckich, austriackich. Profesor uczestniczył z referatami w wielu międzynarodowych i krajowych konferencjach naukowych, jest także członkiem krajowych i międzynarodowych stowarzyszeń i towarzystw naukowych.

  Od 1 września 1997 r. dr hab. prof. US S. Czepita pełni funkcję kierownika Katedry Teorii i Filozofii Prawa Uniwersytetu Szczecińskiego. W kadencjach 1993-1996 i 1006-1998 był Prodziekanem ds. Studiów Zaocznych WPiA US. W latach 1998-2016 pełnił funkcję przedstawiciela Rady WPiA US w Senacie US. W kwietniu 1999 r. Senat powierzył Profesorowi funkcję Prorektora ds. Organizacji i Rozwoju US na kadencję 1999-2001.

  1 kwietnia 2005 r. Rada Wydziału Prawa i Administracji US jednogłośnie wybrała dra hab. prof. US S. Czepitę Dziekanem Wydziału na kadencję 2005-2008.

• prof. zw. dr hab. Zbigniew Ofiarski

  

  Profesor Zbigniew Ofiarski urodził się 4 lipca 1959 r. Szczecinie. Jest absolwentem studiów administracyjnych w byłej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Szczecinie. W 1989 r. uzyskał stopień doktora nauk prawnych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego na podstawie rozprawy pt. Instytucje samofinansowania dewizowego jednostek gospodarki uspołecznionej w Polsce, napisanej pod kierunkiem prof. dra hab. Eugeniusza Teglera. W 1997 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego na podstawie dysertacji pt. Sytuacja prawna osoby zagranicznej w polskim prawie dewizowym. W 2003 r. Prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk prawnych.

  Obecnie jest profesorem zatrudnionym w Instytucie Nauk Prawnych Uniwersytetu Szczecińskiego. W latach 1990-1996 był prodziekanem, a w latach 1999-2005 dziekanem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego. W latach 1998-2019 kierował Katedrą Prawa Finansowego na tymże wydziale. Ponadto od 1998 r. do 2007 r. był kierownikiem Podyplomowych Studiów Skarbowości prowadzonych wspólnie przez Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Izbę Skarbową w Szczecinie.

  Jest współzałożycielem i członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Centrum Informacji i Organizacji Badań Finansów Publicznych i Prawa Podatkowego Krajów Europy Środkowej i Wschodniej (od 2002 r.). W latach 2011-2014 był członkiem (z wyboru) Rady Naukowej Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Jest członkiem Rady Naukowej czasopism: „Acta Iuris Stetinensis”, „Annual Center Review”, „Kwartalnik Prawno-Finansowy”, „Prawo Budżetowe Państwa i Samorządu”. Był członkiem Rady Programowej czasopisma „Edukacja Prawnicza” (2000-2005); członkiem Rady Programowej czasopisma „Przegląd Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych” (2005-2011); członkiem Zarządu i skarbnikiem Niemiecko-Polskiego Stowarzyszenia na rzecz Edukacji i Współpracy Gospodarczej w Szczecinie (2002-2005); członkiem Komitetu Redakcyjnego Wielkiej Encyklopedii Prawa odpowiedzialnym za działy prawo finansowe oraz prawo gospodarcze publiczne (wydanej w 2005 r.). W 2014 r. został powołany w skład Komitetu Redakcyjnego 25-tomowej Wielkiej Encyklopedii Prawa jako redaktor tomu pt. Prawo finansowe.

  Opublikował ponad 700 prac, w tym m.in. 8 monografii i 17 systematycznych komentarzy do ustaw, 5 podręczników (wielokrotnie wznawianych), 195 artykułów, 135 studiów i rozdziałów w pracach zbiorowych, 240 haseł w Wielkiej Encyklopedii Prawa, 80 publikacji elektronicznych. Dotychczas redagował 9 prac zbiorowych, w tym współredagował Wielką Encyklopedię Prawa (Warszawa 2005, FUNDACJA UBI SOCIETAS IBI IUS 2017). Aktywnie uczestniczył w 130 konferencjach naukowych krajowych i zagranicznych. Najważniejsze publikacje to: Sytuacja prawna osoby zagranicznej w polskim prawie dewizowym (Szczecin 1997), Subwencje i dotacje jednostek samorządu terytorialnego (Warszawa 2002), Prawno-finansowe formy wspierania rozwoju budownictwa mieszkaniowego (współautor E. Tegler, Zielona Góra 1996), Komentarz systematyczny do ustawy o restrukturyzacji banków spółdzielczych i Banku Gospodarki Żywnościowej (w pracy zbiorowej pod red. E. Fojcik-Mastalskiej, Prawo bankowe, Warszawa 1997), Komentarz do ustawy o opłacie skarbowej i o podatku od czynności cywilnoprawnych (Warszawa 2001, 2003, 2009, 2018), Komentarz do ustawy o podatku od spadków i darowizn (Warszawa 2002), Prawo dewizowe – komentarz (Kraków 2003), Prawo bankowe (Kraków 2004, wyd. I; Kraków 2005, wyd. II), Prawo bankowe (Warszawa 2008, wyd. III; Warszawa 2011, wyd. IV; Warszawa 2017, wyd. V), Prawo finansowe (Warszawa 2007, 2010), Prawo bankowe – komentarz (Warszawa 2013), Ustawa o kredycie konsumenckim – komentarz (Warszawa 2014); Komentarz do ustawy o finansach publicznych  (redaktor naukowy i autor komentarzy, Warszawa 2019, 2020), Fundusz Dróg Samorządowych: komentarz (współautor M. Ofiarska, Warszawa 2020). Od 1994 r. jego poglądy były cytowane ponad 5000 razy w pracach naukowych innych autorów i judykaturze.

  Dotychczas wypromował 14 doktorów nauk prawnych, uczestniczył jako recenzent w 37 przewodach doktorskich oraz 31 przewodach habilitacyjnych, a także w 4 postępowaniach o nadanie tytułu naukowego profesora. Przygotował ponadto 1 recenzję w postępowaniu o nadanie tytułu doktora honoris causa (w Uniwersytecie Wrocławskim). Sporządzał wielokrotnie recenzje w postępowaniach konkursowych na stanowiska profesorów nadzwyczajnych oraz zwyczajnych w innych krajowych ośrodkach akademickich.

  Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół finansów publicznych i prawa finansowego, ze szczególnym uwzględnieniem jego dyscyplin szczegółowych, tj. prawa finansowego samorządu terytorialnego, prawa podatkowego (ogólnego i szczegółowego), prawa bankowego oraz prawa dewizowego. Najstarszy nurt badań dotyczył istoty prawnej i granic reglamentacji obrotu dewizowego w Polsce. Drugi nurt badań obejmuje zagadnienia prawa rynku finansowego (w szczególności działalności bankowej i spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych, regulowanej działalności firm pożyczkowych, nadzoru finansowego oraz prawnych gwarancji stabilności podmiotów działających na rynku finansowym). Trzeci nurt badawczy skoncentrowany jest na wybranych regulacjach ogólnego i szczegółowego prawa podatkowego (np. statusie prawnym urzędowych interpretacji przepisów prawa podatkowego, przesłankach udzielania ulg w zapłacie zobowiązań podatkowych, ulgach i zwolnieniach w podatkach dochodowych). Obszerny nurt badań dotyczy zagadnień prawa finansowego samorządu terytorialnego (podatków i opłat lokalnych, dotacji i subwencji dla jednostek samorządu terytorialnego, celów emisji obligacji komunalnych, wsparcia jednostek samorządu terytorialnego z różnych państwowych funduszy celowych). Najnowsze badania obejmują zagadnienia kredytów konsumenckich (zasad ich udzielania, dopuszczalnych form reklamy).

  Wielokrotnie był nagradzany nagrodami Rektora Uniwersytetu Szczecińskiego (I, II oraz III stopnia) za osiągnięcia naukowe i organizacyjne. W roku 2004 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

• Prof. dr hab. Władysław Rozwadowski

  

  Prof. zw. dr hab. Władysław Rozwadowski

  Prof. zw. dr hab. Władysław Rozwadowski urodził się w Lidzbarku (Welskim) w 1933 r. Maturę zdał w Liceum Ogólnokształcącym w Kwidzynie w 1951 r., a po jednorocznej pracy w charakterze pracownika fizycznego rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Po ich ukończeniu w 1956 r. objął stanowisko asystenta na tymże Wydziale w Katedrze Prawa Rzymskiego. W 1962 r. obronił pracę doktorską pt. Ocena zeznań świadków w procesie rzymskim, przygotowywaną pod kier. prof. K. Kolańczyka. Praca ta ukazała się drukiem w trzech częściach w „Czasopiśmie Prawno-Historycznym”. Po obronie pracy doktorskiej rozpoczął jednoroczny staż naukowy we Włoszech i Szwajcarii. Rozprawę habilitacyjną pt. Przelew wierzytelności w prawie rzymskim przedłożył Radzie Wydziału Prawa i Administracji UAM w roku 1970. Na jej podstawie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego i stanowisko docenta. Praca ta niemal w całości opublikowana została w renomowanym czasopiśmie włoskim „Bullettino dell`Istituto di Diritto Romano”. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1981 roku.

  Przedmiotem badań naukowych prof. Władysława Rozwadowskiego były: kompensacja w prawie rzymskim, małżeństwo rzymskie, zastępstwo procesowe, posiadanie w prawie rzymskim i prawie polskim, prawo własności w prawie rzymskim i prawie polskim, nauczanie prawa rzymskiego. Profesor wykładał w kilku uniwersytetach we Włoszech (Rzym, Perugia, Neapol) i w Niemczech (Getynga, Kolonia, Augsburg, Baireuth, Greifswald). Jest też autorem kilku pomocy dydaktycznych: podręcznika pt. Historia Prawa (wespół z prof. Lesińskim – 4 wydania), Prawo rzymskie (2 wydania), Prawo rzymskie. Słownik encyklopedyczny (wespół z prof. Wołodkiewiczem i dr Kamińskim – 2 wydania). Dokonał tłumaczenia z łaciny na język polski obszernego podręcznika do nauki prawa rzymskiego Institutiones Gaiusa, napisanego w drugiej połowie II wieku po Chr., który opatrzył wstępem i uwagami.

  Prof. W. Rozwadowski kilkakrotnie był wybierany do Komitetu Nauk Prawnych i Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN. Jest członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Pełnił funkcje: wicedyrektora Instytutu Historii Państwa i Prawa UAM, kierownika katedry: Prawa Rzymskiego i Historii Prawa Sądowego w UAM, Prawa Cywilnego w Uniwersytecie Gdańskim, Prawa Rzymskiego i Historii Doktryn Polityczno-Prawnych w Uniwersytecie Szczecińskim. Funkcje dziekana Wydziału Prawa i Administracji pełnił: w Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu – w latach 1990-1993, a w Uniwersytecie Szczecińskim – w latach 1996-1999.

  Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP.

• prof. zw. dr hab. Bronisław Ziemianin (1935-2019)

  Prof. dr hab. Bronisław Ziemianin urodził się 24 marca 1935 r. w Głogowie Małopolskim. Jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1977 r. uzyskał na tym Wydziale stopień doktora nauk prawnych, natomiast w 1986 r. – stopień doktora habilitowanego nauk prawnych. W 2000 r. Prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk prawnych.

  Jest profesorem zwyczajnym na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego oraz w Wyższej Szkole Administracji Publicznej w Szczecinie. Poza tym prowadzi Kancelarię Radcy Prawnego. W latach 1978–1980 był kierownikiem Zakładu Obrotu Towarowego i Usług w Politechnice Szczecińskiej, zaś w latach 1981–1985 zastępcą kierownika Studium Administracyjnego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie. Od 1986 r. do 2010 r. pełnił funkcję kierownika Katedry Prawa Cywilnego i Handlowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego. W latach 1990–1996 był dziekanem tego Wydziału.

  Przed podjęciem pracy w szkolnictwie wyższym (przed 1976 r.) pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w jednostkach organizacyjnych Spółdzielczości Spożywców „Społem” (kierownik działu rewizji, kierownik zespołu prawnego, prezes zarządu Spółdzielni); w Najwyższej Izbie Kontroli (starszy inspektor); w przedsiębiorstwach państwowych (dyrektor Miejskiego Handlu Detalicznego w Szczecinie, dyrektor Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Handlu Spożywczego w Szczecinie).

  Opublikował ponad 220 prac, w tym: 3 monografie („Handel agencyjny. Zagadnienia organizacyjno-prawne”, Warszawa 1979; „Organy przedsiębiorstwa państwowego”, Szczecin 1985; „Samorządne przedsiębiorstwo państwowe”, Warszawa 1987); 2 komentarze do ustawy o przedsiębiorstwach państwowych i ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego, Zielona Góra 1990 i 1992 (współautor: G. Bieniek); 3 podręczniki akademickie [„Prawo cywilne. Część ogólna”, Poznań 1999, 2002, 2003 (współautor wydania z 2007 r.: Z. Kuniewicz); „Prawo rzeczowe”, Kraków 2003 (współautor wydania z 2008 r.: K. Dadańska); „Prawo zobowiązań. Część ogólna”, Warszawa 2013 (współautor: E. Kitłowski)]; 64 artykuły; 107 komentarzy do przepisów ustawowych; 4 recenzje; 6 glos; 27 referatów na konferencje naukowe.

  Aktywnie uczestniczył w kształceniu młodej kadry naukowej. Wypromował 5 doktorów nauk prawnych (w tym 1 zagranicznego). Opracował 18 recenzji w przewodach doktorskich, 6 recenzji w przewodach habilitacyjnych, 5 recenzji w postępowaniach o nadanie tytułu profesora; 1 laudację w postępowaniu o nadanie tytułu doktora honoris causa. Zrecenzował też 12 artykułów i glos zgłoszonych do publikacji w „Państwie i Prawie”.

  Od 1994 r. jest członkiem komitetu redakcyjnego „Państwa i Prawa”. W latach 1994–2005 był członkiem Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, zaś w latach 1997–1999 – członkiem jego prezydium. W latach 1973–1992 pełnił kolejno funkcje: sekretarza, wiceprezesa i prezesa Zarządu Oddziału Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa w Szczecinie. W latach 1981–1989 pełnił funkcję stałego eksperta Sejmowej Komisji do Spraw Samorządu Pracowniczego Przedsiębiorstw Państwowych. Przez pięć lat (1984–1989) był stałym współpracownikiem tygodnika „Życie Gospodarcze”, komentującym bieżąco nowe akty prawne w zakresie działalności gospodarczej i samorządowej. W roku 1986 Przewodniczący Rady Państwa powołał go na członka Rady Programowej Centrum Studiów Samorządowych.

  W roku 1980 był ekspertem prawnym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Szczecińskiej. W tym samym roku Rada Państwa powołała go na członka Zespołu do opracowania projektu ustawy o związkach zawodowych. Był członkiem Komisji związkowo-rządowej, która opracowała opinię prawną w sprawie możliwości tworzenia niezależnych związków zawodowych. Jest współautorem (obok profesora L. Bara) projektu ustawy o przedsiębiorstwach państwowych oraz projektu ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego. Brał udział w pracach komisji sejmowej, która nadała ostateczny kształt obu projektom ustaw. Uchwalone one zostały w 1981 r. Wcześniej uczestniczył – w ramach działalności sieci kilkunastu największych przedsiębiorstw w Polsce – w przygotowaniu projektu ustawy o przedsiębiorstwie społecznym. Opracował też wiele opinii prawnych na użytek organów państwa, organów samorządu terytorialnego, a także podmiotów gospodarczych.

  Jest odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim, Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim, a także wieloma odznaczeniami resortowymi, zawodowymi i regionalnymi.

  Jego mistrzem i opiekunem naukowym był profesor Zbigniew Radwański, współtwórca poznańskiej szkoły cywilistycznej.

• prof. zw. dr hab. Eugeniusz Tegler (1931-1998)

  

  Profesor Eugeniusz Tegler urodził się 22 listopada 1931 r. w Gizewie na Mazurach. Tam w 1945 r. ukończył szkołę podstawową. Pracę zawodową podjął w 1951 r. w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mrągowie. Pracując, ukończył w 1962 r. Technikum Ekonomiczne, a następnie w 1971 r. studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji w Uniwersytecie im A. Mickiewicza w Poznaniu. Pod kierunkiem prof. Wojciecha Łączkowskiego przygotował i obronił w 1974 r. pracę doktorską pt. Gospodarka finansowa gromadzkich rad narodowych. W 1980 r. przed Radą WPiA UAM odbył kolokwium habilitacyjne, przedstawiając rozprawę pt. Elastyczność budżetów terenowych.

  Specjalnością naukową Profesora było prawo finansowe. Był wybitnym specjalistą w zakresie prawa budżetowego i prawa podatkowego, trwale zaznaczając swój udział w dorobku doktryny prawa finansowego. Jako autor ponad 160 publikacji, w tym 40 monografii, studiów i rozpraw, ogłoszonych także w różnych pracach zbiorowych, Profesor zajął poczesne miejsce wśród znamienitych postaci nauki finansów i prawa finansowego. Pozostały opublikowany dorobek naukowy tworzą liczne monografie, artykuły, podręczniki, skrypty i recenzje. Ponad 30 publikacji Profesor Eugeniusz Tegler wydał w Republice Federalnej Niemiec w wielu renomowanych, fachowych wydawnictwach. Spośród licznych publikacji Profesora można wymienić przykładowo: monografię pt. Gospodarka finansowa gminnych rad narodowych (Szczecin 1976), Elastyczność budżetów terenowych (Szczecin 1978), System podatkowy Republiki Federalnej Niemiec (1986), Das Polonische Steuersystem. Ein Systematischer Grundriss, Institut für Finanz und Steuerrecht und Osnabrücker Steuerforum, Sonderausgabe (Osnabrück 1990), Kontrola działalności finansowej gmin we Francji i w Niemczech (Białystok 1991), Finanse samorządu terytorialnego (Białystok 1992, współautor Eugeniusz Ruśkowski), Finansowanie gmin (Zielona Góra 1994, współautor Zbigniew Ofiarski), Prawo dewizowe (Zielona Góra 1995, współautor Zbigniew Ofiarski), Prawno-finansowe formy wspierania rozwoju budownictwa mieszkaniowego, (Zielona Góra 1995, współautor Zbigniew Ofiarski). Profesor Eugeniusz Tegler w latach 80. współtworzył z wieloma autorami System instytucji prawno-finansowych – dzieło złożone z pięciu tomów, które powstało pod kierownictwem Profesora Mariana Weralskiego z Uniwersytetu Warszawskiego.

  Wysokie kwalifikacje Profesora Eugeniusza Teglera były dostrzegane i wykorzystywane nie tylko w działalności nauko-dydaktycznej, ale również na innych obszarach. W latach 1990-1993 był członkiem Zespołu Prawa Finansowego i Sterowania Gospodarką Narodową Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów oraz ekspertem Sejmowej i Senackiej Komisji Samorządu Terytorialnego. Od 1994 r. współpracował z Biurem Studiów i Analiz Kancelarii Senatu RP. Profesor Eugeniusz Tegler brał bezpośredni udział w pracach legislacyjnych, m.in. nad projektami ustaw o regionalnych izbach obrachunkowych oraz o finansowaniu gmin.

  Profesor Eugeniusz Tegler był członkiem Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, Niemiecko-Polskiego Stowarzyszenia Prawników w Berlinie oraz Polsko-Niemieckiego Stowarzyszenia Badań Regionalnych w Szczecinie. Był również członkiem Rady Naukowo-Programowej dwumiesięcznika „Finanse Komunalne”. W latach 1988-1995 Profesor Eugeniusz Tegler brał udział w 40 ogólnokrajowych i międzynarodowych konferencjach, sympozjach i seminariach naukowych w Polsce, Bułgarii, na Węgrzech, Republice Federalnej Niemiec i b. Jugosławii. W 1995 r. zorganizował i został kierownikiem Podyplomowego Studium Skarbowości w Szczecinie dla kadry kierowniczej urzędów i izb skarbowych z województwa zachodniopomorskiego, które przez 15 lat było wspólną inicjatywą Izby Skarbowej w Szczecinie oraz Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego. Dzieło Profesora Eugeniusza Teglera było kontynuowane przez wiele lat po Jego śmierci. Był inicjatorem oraz organizatorem przekształceń Studium Administracyjnego byłej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie w Instytut Prawa i Administracji w Uniwersytecie Szczecińskim, a następnie w Wydział Prawa i Administracji w Uniwersytecie Szczecińskim. W latach 1988-1990 był pierwszym dziekanem tego Wydziału. Od 1989 r. do momentu nagłej śmierci w styczniu 1998 r. kierował Katedrą Prawa Finansowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego, tworząc ją od podstaw.